De componist  vergelijkt A Dust in Time met een Tibetaanse zandmandala: een complexe figuur die eerst minutieus wordt vervaardigd en vervolgens weer vernietigd. De muziek groeit uit een enkel punt tot kleurrijke volheid, waarna ze inkrimpt en verdwijnt. De tijd lijkt te verdwijnen.

Huang Ruo liet zich inspireren door lockdown-ervaringen van zichzelf en anderen. De crisis hulde onze levens in schaduw, zo voelde de componist het. Met A Dust in Time creëerde hij een akoestische ruimte ‘om te reflecteren, te rouwen, om innerlijke vrede en hoop bij te vinden.’

De pers over A Dust in Time
‘Vanuit een fluisterzacht duet van cello en altviool ontwikkelt zich uiterst langzaam een pulserend visioen, dat na verloop van een uur weer net zo traag oplost in het niets. Fascinerend, en een indrukwekkend staaltje concentratie van de spelers.’ (Trouw)